قابلیت پنهان دوربین‌های دیجیتال: ثبت تصاویر سه بعدی بدون قطعه سخت‌افزاری

به این ترتیب، می‌توان اطلاعات مربوط به عمق میدان را تنها با استفاده از یک عکس و بدون کاهش کیفیت به دست آورد. لازم به یادآوری است مغز انسان با تفسیر تصاویری که از دو چشم دریافت می‌کند و با کمک اختلاف جزیی موجود بین این دو تصویر، قادر است عمق میدان را تخمین بزند. اساس تصویربرداری سه‌بعدی نیز همین است. دوربین‌های سه‌بعدی از دو لنز که کمی از هم فاصله دارند استفاده می‌کنند و تصاویر این دو لنز تحلیل شده و عمق میدان به دست می‌آید. 
حجم داده‌های ثبت شده در چنین روشی دو برابر عکاسی دوبعدی است و همین امر عکاسی و تصویر‌برداری به روش سه‌بعدی را پیچیده و دست و پا گیر می‌کند. اما پیاده‌سازی روش پیشنهادی دانشگاه Duke از نظر سخت‌افزاری بسیار ساده‌تر است و اگر این روش در دوربین‌های موجود در بازار یا سایر ابزارهای تصویرگیری به کار برده شود، نه تنها در تهیه عکس‌های سه‌بعدی کمک خواهد کرد، بلکه سبب خواهد شد تا عملکرد دوربین در زمینه فوکوس خودکار یا تثبیت تصاویر نیز به‌طور قابل توجهی بهبود یابد. به‌طور مثال، سرعت فوکوس افزایش یابد که این به نوبه خود سبب افزایش کیفیت عکس خواهد شد.
پاتریک لول از دانشگاه Duke می‌گوید: «طی دهه‌های گذشته، انواع روش‌ها برای تهیه سریع‌تر عکس‌های سه‌بعدی با کیفیت بیش‌تر و با استفاده از یک عکس ارائه شده است. هر یک از این روش‌ها نقایصی دارند، از جمله کم بودن کیفیت تصاویر دوبعدی و پیچیدگی سخت‌افزاری.» این گروه از محققان به سرپرستی دیوید بردی، استاد دانشگاه Duke، موفق شده‌اند این چالش‌ها را پشت سر بگذارند و سیستمی ارائه کنند که قادر خواهد بود با کمک امکانات موجود در دوربین‌های دیجیتال فعلی، با دقت خوبی داده‌های سه‌بعدی را استخراج کند. لول اضافه می‌کند: «هدف ما رسیدن به نتیجه‌ای مشابه اما با استفاده از تجهیزاتی بود که مردم در دوربین‌های فعلی خود بدون نیاز به دستکاری زیاد آن در اختیار دارند.»